Zakresy Tematyczne Sekcji
ZAKRESY TEMATYCZNE SEKCJI
Sekcja pierwsza
DZIEDZICTWO KULTUROWE REFORMACJI
Koordynator: prof. dr hab. Krzysztof Pilarczyk, e-mail: jkpilarczyk@gmail.com
Zakres tematyczny:
Sekcja na temat dziedzictwa kulturowego Reformacji w perspektywie polskiej i europejskiej związana jest z 500-letnią rocznicą wystąpienia Marcina Lutra. Jej celem jest ujęcie w sposób syntetyzujący (niediachroniczny) najważniejszych osiągnięć Reformacji i prześledzenie procesów historycznych w Polsce i Europie, na które ona w sposób istotny miała wpływ.
***
Sekcja druga
REFORMACJA – OŚWIATA I KSZTAŁCENIE
Koordynator: Ks. prof. dr hab. Bogusław Milerski, e-mail:b.milerski@gmail.com
Zakres tematyczny:
***
Sekcja trzecia
REFORMACYJNE DZIEDZICTWO POLSKIEGO ŚRODOWISKA EWANGELIKALNEGO
Koordynator: Dr hab. Wojciech Gajewski, e-mail: w.a.gajewski@gmail.com
Zakres tematyczny:
***
Sekcja czwarta
NOWE PROBLEMY FILOZOFII RELIGII
Koordynator: Prof. dr hab. Zbigniew Drozdowicz, e-mail: drozd@amu.edu.pl
Zakres tematyczny:
- procesy globalizacji i modernizacji w życiu religijnym
- współczesne formy sekularyzacji i desekularyzacji
- współczesne formy ekskluzywizmu i fundamentalizmu religijnego
- nowe formy komunikacji religijnej i międzyreligijnej (mediatyzacja religii i religijności)
- współczesny ateizm i agnostycyzm
- indywidualizacja wierzeń i praktyk religijnych
- racjonalność przekonań religijnych
- Wiara, nauka, religia
- Mistyka i doświadczenie religijne
***
Sekcja piąta
HISTORIA I TEORIA RELIGII
Koordynator: Prof. UJ dr hab. Lech Trzcionkowski, e-mail: lech.trzcionkowski@uj.edu.pl
Zakres tematyczny:
Pragniemy, aby panel poświęcony historii i teorii religii stał się okazją do dialogu i dyskusji nad miejscem historii religii w badaniach religioznawczych oraz wkładu religioznawstwa, a zwłaszcza teorii religii w rozumienie zjawisk historycznych. Badania nad dziejami religii są z definicji interdyscyplinarne. Prowadzą je zarówno badacze definiujący się jako religioznawcy, jak i przez historycy, filologowie, etnologowie, antropologowie, archeologowie oraz przedstawiciele innych dyscyplin zainteresowani zmianą. Miejsce historii religii w religioznawstwie nie jednoznaczne z wielu powodów. Z jednej strony ze względu na trudność w określeniu miejsca religioznawstwa wśród dyscyplin naukowych. Jeśli bowiem przyjmiemy, że chodzi badania zjawisk religijnych podejmowane z perspektywy różnych dyscyplin humanistycznych, nauk społecznych oraz biologii, tym, co łączy te podejścia, jest ich przedmiot – religia, a zatem pojęcie poddawane krytycznemu namysłowi podkreślającemu jego europejskie i nowożytne pochodzenie. W tym kontekście historia religii byłaby jedną z wielu subdyscyplin religioznawstwa rozumianego jako nauki o religii. Z drugiej strony fenomenologia religii, podejścia kryptoteologiczne oraz pewne rodzaje badań porównawczych traktują historię religii jako naukę pożyteczną, lecz nie wystarczającą, gdyż w ich ujęciu religia „to coś więcej” lub „coś całkiem innego”.
Zachęcamy do przesyłania propozycji wystąpień poświęconych następującym zagadnieniom, ale niekoniecznie ograniczających się do nich:
- historyczna i krytyczna analiza podstawowych kategorii religioznawstwa (sacrum i profanum, religia, mit, rytuał, inicjacja, itd.)
- wpływ zmian metodologicznych w naukach historycznych na praktykę badawczą historyków religii
- wielkie syntezy, przełomowe monografie, odkrywcze artykuły: funkcja refleksji historiograficznej w religioznawstwie
- periodyzacja w historii a periodyzacja w historii religii, czas historyczny i czas religijny
- wpływ teorii religii na pytania badawcze historyków
- nowe kierunki w badaniach nad dziejami religii
- rola metody porównawczej w religioznawstwie historycznym i historii religii
- bazy danych i korpusy tekstów: wpływ humanistyki cyfrowej na badania historyczne nad religiami
- nowe metody i problemy źródłoznawcze w warsztacie historyka religii
***
Sekcja szósta
AKSJOLOGIA RELIGII
Koordynator: Ks. prof. dr hab. Piotr Moskal, e-mail: moskalpj@kul.lublin.pl
Zakres tematyczny:
Wartościowanie rzeczywistości humanistycznej, a więc także religii, jest zwieńczeniem teoretycznego jej poznania. Religia, podobnie jak inne dziedziny kultury, podlega ocenie w aspekcie prawdy i dobra. Świat religii jest bardzo zróżnicowany. Toteż nie da się mówić o wartości „religii w ogóle”. Należy raczej mówić o wartości poszczególnych religii. Trzeba przy tym odróżniać to, jak religie są rozumiane w swych oficjalnych, normatywnych tekstach/wypowiedziach od tego, jak faktycznie postępują ludzie deklarujący się jako wyznawcy danej religii. Ponieważ religia określa podstawowe ukierunkowanie ludzkiego życia, lektura i wartościowanie jej normatywnych tekstów i wypowiedzi jest ważna dla rozumienia ludzkich działań, dla rozumienia kultury i cywilizacji, a wreszcie dla polityki, dyplomacji oraz trudu dialogu międzyreligijnego, międzykulturowego i międzycywilizacyjnego. Na przykład, w kontekście współczesnych migracji, ważne jest zdanie sobie sprawy z tego, czy przybysze, chcąc zachować swoją tożsamość religijną, uszanują autonomię doczesności, czy przeciwnie, będą budowali państwo wyznaniowe i wprowadzali szariat. Ważne jest zdanie sobie sprawy z tego, jaki typ kultury naukowej, moralnej, artystycznej, ekonomicznej czy politycznej generują normatywne teksty różnych religii. Ważne jest zdanie sobie sprawy z tego, czy i jaki typ cywilizacji niesie ze sobą określona religia.
***
Sekcja siódma
ANTROPOLOGIA RELIGII
Koordynator: prof. dr hab. Andrzej Szyjewski, e- mail: a.szyjewski@iphils.uj.edu.pl
Zakres tematyczny:
Spojrzenie na religie od strony biologicznych i kulturowych właściwości człowieka stanowi obecnie istotną formę refleksji religioznawczej, uzupełniającą ujęcia historyczno-porównawcze, psychologiczne czy socjologiczne. Sekcja poświęcona jest wszelkim nurtom rozwijającej się antropologii religii, poczynając od etnograficznych raportów z badań terenowych, poprzez dynamicznie rozwijające się studia nad rytuałem i performatykę, podejścia kognitywne i semiotyczne po meta teoretyczną refleksję nad naturą religii i jej przejawów.
***
Sekcja ósma
RELIGIA A NAUKA
Koordynator: Ks. prof. UMK dr hab. Piotr Roszak, e-mail: piotr.roszak1@wp.pl
Zakres tematyczny:
Zagadnienie wzajemnych relacji religii i nauki od wieków wzbudza skrajne postawy, a często stosunki te są stereotypowo postrzegane jako antagonistyczne. Jednakże coraz wyraźniejsze jest również rosnące zainteresowanie naukowców religią, co może świadczyć o tym, że nauki przyrodnicze stają w obliczu pytań, na które za pomocą swoich metod nie potrafią udzielić odpowiedzi. Z drugiej zaś strony religijne zainteresowanie nauką wyraża się nie tylko w szczegółowych kwestiach dotyczących konkretnych twierdzeń teologicznych, ale powstaniem „teologii nauki” i próbą ponownego przemyślenia wzajemnych odniesień miedzy religią i nauką.
Rozwijająca się dynamicznie w ostatnich latach literatura pokazuje kierunki badań, które prowadzą do ponownej analizy dawnych źródeł konfliktu, a nade wszystko do wskazania możliwych dróg dialogu i integracji: zagadnienia sztucznej inteligencji, emergencji, stworzenia świata (teorii ewolucji, Inteligentnego Projektu), wyjątkowości człowieka, tożsamości osobowej w kontekście zmartwychwstania, rozumienia duszy, a także relacji umysł – mózg. Są to obszary, w których dochodzi do interakcji między nauką a religią, a ich dialog skutkuje uściśleniem terminologii filozoficznej i próbami jej redefinicji, co widoczne w teologicznych debatach dot. pojęcia natury i jej zmienności czy rozumienia Opatrzności Bożej. Szczególnym wyrazem relacji między nauką a religią są próby określenia sposobu działania Boga w świecie (divine action), które nawiązują do osiągnięć wielu nauk szczegółowych, zwłaszcza ostatnio do mechaniki kwantowej, na poziomie której szuka się niekiedy „miejsca”, w którym Bóg mógłby działać i interweniować w historii świata. Dialog wokół osiągnięć współczesnej nauki i odkrywanie rządzących nią patterns bez wątpienia nie pozostaje bez skutku na religijne koncepcje świata. Wzajemnym powiązaniom, specyfice ujęcia dialogu nauka-religia w różnych wyznaniach chrześcijańskich oraz w innych religiach świata, poświęcona będzie niniejsza sekcja.
***
Sekcja dziewiąta
RELIGIJNOŚĆ EUROPY I ŚWIATA
Koordynator: Prof. UR dr hab. Zbigniew Stachowski, e-mail: zstach@ptr.edu.pl
Zakres tematyczny:
***
Sekcja dziesiąta
SOCJOLOGIA RELIGII
Koordynator: Prof. dr hab. Maria Libiszowska-Żółtkowska, e-mail: m.libiszowska@uw.edu.pl
Zakres tematyczny:
***
Sekcja jedenasta
RELIGIE W POSZUKIWANIU NOWEJ DUCHOWOŚCI
Koordynator: Ks. prof. dr hab. Janusz Mariański, e-mail: januszm@kul.lublin.pl
Zakres tematyczny:
Na przełomie XX i XXI wieku globalny trend sekularyzacyjny uległ pewnemu zahamowaniu, a nawet pojawił się trend powtórnego uduchowienia, swoistego „zaczarowania” (z sekularyzacji wyrasta duchowość). Ta nadciągająca nowa duchowość jest rozumiana przez jednych jako symptom kryzysu nowoczesności, inni wskazują na nowe nurty autentycznych poszukiwań duchowych. Religioznawcy, a także socjologowie religii opisują w różnych pojęciach nowe formy religijności i duchowości. Coraz wyraźniej zaznacza się w przestrzeni społecznej ewolucja od społeczno-integracyjnych do subiektywno-emocjonalnych funkcji religii, ustosunkowana z dystansem wobec dogmatyki i struktur hierarchicznych wielkich organizacji kościelnych. Wśród tych, którzy przestają wierzyć w sekularyzację, a nawet są rozczarowani sekularyzmem, pojawiają się poszukiwania nowych form duchowości, zarówno w ramach religii (np. chrześcijaństwa), jak i bez powiązania z jakąkolwiek religią zinstytucjonalizowaną. Obydwu formom nowej duchowości: duchowości religijnej i duchowości niereligijnej będzie poświęcona Sekcja pt. „Religie w poszukiwaniu nowej duchowości”. Różnego rodzaju poszukiwania duchowe są do pewnego stopnia konsekwencją tego, że kultura współczesna nie daje satysfakcjonujących odpowiedzi na podstawowe dylematy moralne i egzystencjalne. Nowa duchowość często nie jest już odmianą religijności, lecz kształtuje się jako fenomen coraz bardziej od niej niezależny i autonomiczny.
***
Sekcja dwunasta
EDUKACJA RELIGIJNA DLA KULTURY DIALOGU
Koordynator: Dr hab. Jarosław Horowski, e-mail: jarohor@umk.pl
Zakres tematyczny:
Pytając o tworzenie kultury dialogu poprzez edukację religijną, liczymy na dyskusję w czterech obszarach problemowych, odnoszących się do:
1) sytuacji edukacji religijnej w dobie globalizacji i związanego z nią pluralizmu kulturowego: jak pluralistyczna kultura wpływa na edukację religijną?; jakie nowe wyzwania wynikające z przenikania kultur i religii stoją przed edukacją religijną?; jak w tych uwarunkowaniach realizowane są cele edukacji religijnej – czy edukacja religijna nie traci swej tożsamości, nie rezygnuje z celów konfesyjnych, stawiając w ich miejsce cele wychowania moralnego, społecznego lub edukacji kulturowej/międzykulturowej?
2) założeń filozoficznych i ideologicznych tkwiących u fundamentów edukacji religijnej w perspektywie jej wpływów na kulturę dialogu lub przeciwnie – na kulturę podziału i konfliktu: na jakich założeniach budowana jest edukacja religijna i jakie są ich implikacje w odniesieniu do odmienności religijnej i kulturowej?; w jaki sposób przedstawiane są inne kultury i religie?; czy edukacja religijna ułatwia ich rozumienie, czy może, przeciwnie, służy transmisji kulturowych stereotypów?; jakie miejsce w edukacji religijnej zajmują treści dotyczące dialogu międzyreligijnego i ekumenicznego?; która z perspektyw – wertykalna (odniesienie do Boga) czy horyzontalna, międzyludzka – postrzegana jest jako kluczowa dla budowania kultury dialogu?; jaki przekaz niesie edukacja religijna w kwestii odniesień do innego człowieka: czy wskazuje na godność człowieka mimo jego odmiennego stanowiska światopoglądowego, czy tworzy podwaliny pod postawy nietolerancji?
3) praktyki edukacyjnej w rodzinie, wspólnotach religijnych oraz szkole: jaką kulturę jednostki i wspólnoty tworzy edukacja religijna?; do kształtowania jakiego etosu społecznego przyczynia się w sytuacji pluralizmu kulturowego – czy prowadzi do dialogu, czy wspiera fundamentalizmy i podsyca konflikty?; jak pogłębiona znajomość własnej religii i budowanie silnej tożsamości religijnej wpływają na przyjmowanie postawy dialogu, a jaką postawę wobec innych przyjmują osoby o nieukształtowanej tożsamości religijnej?; jak problemy powstające na pograniczu kultur i religii rozwiązywane są w konkretnych wspólnotach wychowawczych, w ramach różnych systemów edukacji religijnej?; jakie są doświadczenia wspólnot religijnych w przełamywaniu barier i promowaniu dialogu (Wspólnota z Taizé, Ruch Focolari)?
4) analiz porównawczych – obecność osób funkcjonujących i prowadzących badania w różnych krajach, kulturach, systemach oświatowych oraz specjalistów z różnych dziedzin stanie się okazją nie tylko do naświetlenia problemów i ich rozwiązań występujących w różnych czasach i różnych kontekstach społeczno-kulturowych, ale także dostrzeżenia zarówno ich wspólnych rysów, jak i różnic, domagających się nowych rozwiązań edukacyjnych.
***
Sekcja trzynasta
RELIGIE WSCHODU I ZACHODU. INTERAKCJE
Koordynator: Prof. UMCS dr hab. Krzysztof Kosior, e-mail:krzykosior@wp.pl
Zakres tematyczny:
Wpływ religii Wschodu na rozwój religii zachodnich jest czymś bezdyskusyjnym. Odpowiedź Zachodu była mniej religijna, ale korzystna w innych dziedzinach życia niż religia, w tym także na polu badań nad religią. Jak to faktycznie było, a jak jest dzisiaj? W jaki sposób i do jakiego stopnia Wschód i Zachód oddziałują na siebie w tym, co pochodzi od religii?
***
Sekcja czternasta
MUZUŁMANIE W EUROPIE I AMERYCE. NOWE PRĄDY W MYŚLI MUZUŁMAŃSKIEJ
Koordynator: Dr hab. Agata Skowron-Nalborczyk, e-mail: a.nalborczyk@uw.edu.pl
Zakres tematyczny:
Obecność rosnących mniejszości muzułmańskich na Zachodzie, w Europie i Ameryce, stanowi duże wyzwanie dla myśli muzułmańskiej. Z jednej strony muzułmańscy myśliciele muszą dopasowywać praktykowanie islamu do takich warunków zachodnich jak świeckie państwo, model stosunków państwo-kościół, model organizacji życia religijnego itp. Z drugiej strony funkcjonowanie wewnątrz zachodniej kultury/kultur tworzy potrzebę przeformułowania, zreformowania i dopasowania dziedzictwa i tradycji muzułmańskiej – potrzebę stworzenia nowych trendów w myśli muzułmańskiej lub rozwijania tych już istniejących. Zachodni myśliciele muzułmańscy uczestniczą także w dialogu z kulturami i religiami społeczeństw, reprezentujących większość w danym państwie, co także stanowi dla nich wyzwanie. Pod pojęciem myślicieli muzułmańskich rozumiani są tu nie tylko filozofowie i teologowie, ale także pisarze, filmowcy i inni artyści. Zapraszamy do zgłaszania referatów zajmujących się wymienionymi powyżej problemami – biografiami i działaniami muzułmańskich myślicieli, jak również zmianami i rozwojem współczesnej zachodniej myśli muzułmańskiej.
***
Sekcja piętnasta
RELIGIA A POLITYKA
Koordynator:Prof. AMW, dr hab. Jerzy Kojkoł, e-mail: jkojkol@poczta.onet.pl
Zakres tematyczny:
Początek XXI wieku charakteryzuje się ponownym wzmocnieniem inspiracji religijnych w polityce międzynarodowej. Religia i religie stały się jedną z kluczowych kwestii koniecznych do zrozumienia przemian świata współczesnego. Nie chodzi tu o tożsamość i jej odrodzenie w „starych demokracjach”, ale o kryzys zarówno demokracji, jak i religii w szczególności tych, które odegrały ważną rolę w tworzeniu głównych podziałów cywilizacyjnych w XX wieku. Kryzys judaizmu, chrześcijaństwa i islamu oraz innych religii może być jedną z głównych przyczyn pojawiania się wszelkiego rodzaju ekstremizmów, które instrumentalizując religie, dążą do osiągnięcia świeckich celów społecznych, gospodarczych i politycznych. Głoszą one konieczność powrotu do religii lecz rzeczywiście chodzi o wyeliminowanie pluralizmu kulturowego. Ten sam cel przyświeca tym wszystkim, którzy odcinając się od wszelkiego ekstremizmu głoszą hasła powrotu do religii w imię umiłowania moralności i odpowiedzialności za świat, w którym niema już miejsca dla obcego. Całość tej problematyki zamknąć można hasłem religia a polityka, które stanowi nazwę dla jednej z sekcji kongresowych. Będziemy w niej próbować rozpatrzyć takie zagadnienia jak: religijno-polityczne aspekty sprawowania władzy, religia „wplątana” w politykę, współczesne religie a polityka, religia jako element współczesnych przemian cywilizacyjnych, modele funkcjonowania religii w polityce, polityczna instrumentalizacja religii, prawo międzynarodowe a religia, kosmopolityzm, relatywizm i wielokulturowość w świecie religii, państwo a religia, religia jako podmiot polityki, polityczna obecność religii, współczesna demokracja a religia, polityka jako urzeczywistnienie religii, religia a wolność polityczna.
***
Sekcja szesnasta
DIALOG MIĘDZYRELIGIJNY
Koordynator: Prof. dr hab. Andrzej Wójtowicz, e-mail: a.wojtowicz@uksw.edu.pl
Zakres tematyczny:
“ … którzy jesteśmy dissidentes de religione (różni w wierze) pokój między sobą zachować, a dla różnicy wiary i odmiany w kościołach krwi nie przelewać… „ (Akt Konfederacji Warszawskiej, 1573)
Dialog znaczy( gr. dialogos) rozmowa. Rozmowa wymaga szczególnej dojrzałości. Używamy – bywa – dialogu w konfrontacji z innymi ludźmi, społeczeństwami, kulturami. Osiągniecie religijnej dojrzałości oznacza także odpowiedzialność za innych. Dialog między religiami jest ich tematem w ostatnich dekadach. Stał się podstawową formą komunikacji w ich wnętrzu i na zewnątrz. Samo słowo „dialog” jest najbardziej odpowiedzialna kategorią kultury nowoczesnej. W przeszłości miało też ciemną stronę(J. Conrad, Heart of Darkness) . Mówiąc tak, jesteśmy świadomi, gdzie i kiedy taki było. Świadomość ta nasila się szczególnie w nowoczesnej myśli chrześcijańskiej. Jest obecna także w innych religiach, odpowiednio do ich miejsca w strukturze nowoczesności. Interreligijny dialog jest miarą kulturowej dojrzałości nowoczesności, warunkiem podjęcia odpowiedzialności za świat. Jeśli religie coś znaczą, mogą podołać wspólnie temu wyzwaniu. Dialog międzyreligijuny mówi, że możemy żyć razem bez przemocy. Niepodobna dojść do tego bez dialogu. W miarę jak różne religijne tradycje i denominacje podejmują wspólne działania – jak stało się to po Vaticaum II –dialog przechodził przez różne napięcia i fazy. W każdym przypadku żądał i nadal żąda nowych stylów religijności i nowego stylu świadomości kulturalnej.
Sekcja „ Dialog Międzyreligijny” pracuje na różnych polach studiów religioznawczych. Chcemy rozpoznawać wielostronne i wielopoziomowe zjawisko międzyreligijnego dialogu tak jak ono dane jest w pracach historyków, socjologów, antropologów, filozofów , teologów, słowem ,przez współczesne religioznawstwo.
***
Sekcja siedemnasta
BIBLIA W DIALOGU KULTUR I WYZNAŃ
Koordynator: Ks. prof. dr hab. Dariusz Kotecki, e-mail:dkotecki@umk.pl
Zakres tematyczny:
***
Sekcja osiemnasta
BADANIA NAD JĘZYKIEM RELIGIJNYM
Koordynator: Prof. dr hab. Zbigniew Pasek, e-mail: pasek@agh.edu.pl
Zakres tematyczny:
Do sekcji/panelu zapraszamy wszystkich, którzy podejmują naukową refleksję nad językowym wymiarem religii i religijności z różnych perspektyw badawczych: filologicznej, socjolingwistycznej, pragmalingwistycznej, etnolingwistycznej etc. W obrębie tak zakreślonego interdyscyplinarnego pola proponujemy szczególnie następujące obszary badawcze:
- specyfika języka religijnego i jego własności;
- styl religijny na tle innych stylów funkcjonalnych języka;
- problem genologii tekstów religijnych;
- przykłady analizy współczesnych tekstów religijnych;
- religia a literatura: religijne aspekty i tematyka literatury pięknej, literacki wymiar tekstów religijnych;
- język religijny jako zwierciadło współczesnego społeczeństwa i kultury.
***
Sekcja dziewiętnasta
RELIGIE A WYCHOWANIE DO DIALOGU
Koordynator: Ks. Prof. dr. Mirosław Wierzbicki, e-mail:mwierzbicki@salezjanie.pl
Zakres tematyczny:
Przedmiotem sekcji Religie a wychowanie do dialogu jest problematyka szeroko rozumianego religioznawstwa, ekumenizmu, historii i wychowania. Tematyka ta dobrze się wpisuje we współczesne postrzeganie świata, edukacji nowych pokoleń oraz ukierunkowania myśli ludzkiej w okresie szybkich przemian kulturowych i religijnych.
Od dawna wychowanie oraz dialog pomiędzy kulturami i religiami stanowił podstawę egzystencji ludzkiej. Religie wnoszą do współczesnego społeczeństwa duży potencjał w rozwój i wychowanie człowieka, który posiada głębokie fundamenty wskazujące jednocześnie na swoistą wrażliwość, na problemy metafizyczne i kulturę. W religiach pojawia się wiele ujęć wychowania do dialogu, podczas których badacze analizują tę problematykę w powiązaniu z kształtowaniem postaw osób w relacji do religii koegzystujących na danym obszarze. W tym sensie dialog podkreśla inność każdego człowieka, a jednocześnie „zaprasza i pomaga w spotkaniu się z samym sobą”. Wskazanie na dialog ma swoje źródło w wielu rozważaniach filozoficznych, pedagogicznych czy psychologicznych, z których wynika, że był on uważany za dobry sposób poszukiwań prawdy i wartości. Wychowanie do dialogu wymaga więc dojrzałej i twórczej osobowości, odpowiednich kompetencji komunikacyjnych w tworzeniu klimatu, wzbudzaniu zaufania, życzliwości, otwartości, akceptacji drugiego człowieka oraz pasji wychowawczej. Cechy te wzmacniają zdolność dialogicznej otwartości na Boga i drugiego człowieka oraz wrażliwości i ciekawości poznawczej.
Należy podkreślić, iż religie, również dzisiaj, rozpalają umysły i wzbudzają dyskusje na arenie międzynarodowej. Człowiek dalej poszukuje nieskończoności, bo religia jest częścią świadomości ludzkiej, a nie jedynie pewnym etapem historii tej świadomości. W dzisiejszych dyskusjach o religii jest miejsce na nowe możliwości, nie można jej jednak odnosić jedynie do prywatnego odczucia i pytania dlaczego człowiek wierzy w Boga?
***
Sekcja dwudziesta
TRADYCJA W KATOLICYZMIE I PROTESTANTYZMIE
Koordynator: Ks. Prof. UMK, dr hab. Krzysztof Krzemiński, e-mail:christof@umk.pl
Zakres tematyczny:
***
Sekcja dwudziesta pierwsza
MEDIA A RELIGIA
Koordynator: Prof. dr hab. Kazimierz Wolny, e-mail: kazimierz-wolny-zmorzynski@wp.pl
Zakres tematyczny:
Papież Jan Paweł II wykorzystywał z powodzeniem media (prasę, radio, telewizję) jako współczesną ambonę do rozgłaszania i propagowania wartości chrześcijańskich. W myśl rozwoju technologii medialnych, należy się zastanowić, czy nowe nowe media są obecnie wykorzystywane do ewangelizacji i czy ułatwiają przedstawicielom kościoła katolickiego pozyskiwać wiernych i nawiązywać z nimi bezpośrednią komunikację, czy raczej utrudniają tę komunikację?
Nowe nowe media skracają dystans, nie są już jednostronnym pasem transmisyjnym (jak wcześniej prasa, radio, telewizja) w szerzeniu idei chrześcijańskich, ale umożliwiają bezpośrednią i błyskawiczną wymianę myśli między nadawcą (Kościół) a odbiorcami (wierni), często dziś bardzo krytycznie nastawionymi do religii i tego, co głoszą przedstawiciele Kościoła.
Za sprawą nowych nowych mediów zmieniła się mentalność ludzi, stali się oni bardziej dociekliwi, mają większe możliwości sprawdzania i weryfikowania wiadomości oraz pozyskiwania wiedzy, stąd próba odpowiedzi na powyższe pytania oraz próba ustalenia, czy pod wpływem nowych nowych mediów mentalność ludzi Kościoła się uwspółcześniła i czy nie są już oni tak konserwatywni jak dawniej? Jak wyznawcy innych religii wykorzystują nowe nowe media do dialogu ze swoimi wiernymi i jak chrześcijanie wyglądają pod tym względem na ich tle?
***
Sekcja dwudziesta druga
POEZJA A RELIGIA
Koordynator: Ks. Prof. dr hab. Jan Sochoń, e-mail:jsochon@uksw.edu.pl
Zakres tematyczny:
***
Sekcja dwudziesta trzecia
MYTHOLOGICAL AND RELIGIOUS MOTIVES IN WORLD CULTURES
Koordynator: dr Marcin Lisiecki, e-mail:Marcin.Lisiecki@umk.pl
Zakres tematyczny:
***
Sekcja dwudziesta czwarta
METAFIZYKA RELIGII
Koordynator: Ks. prof. dr hab. Mirosław Mróz, e-mail: miroslaw.mroz@uni.torun.pl
Zakres tematyczny:
Metafizyka jest gałęzią filozofii, która rozważa ,,to, co po fizyce/ponad fizyką". Powszechnym mistrzem myślenia metafizycznego jest św. Tomasz z Akwinu. Wszystkie nauki szczegółowe odwołują się do niej, także ,,wiedza boska" (Arystoteles, Metafizyka, 983a), czyli teologia, bo bada ostateczne przyczyny rzeczy. Akwinata przejął określenia arystotelesowskie rozumienia przedmiotu metafizyki i twórczo rozwinął.
W naszym badaniu chcemy zastanowić się nad metafizyką religii. Jakie są źródła religii poza perspektywą doraźnego spojrzenia chwili. Czy Tomasz dał fundament myślenia religijnego ważnego powszechnie? Czy jest on ważny i dzisiaj. Dlaczego tak wielu entuzjastów myślenia tomistycznego, i tak wielu przeciwników? Dlaczego Jan Paweł II napisał w Fides et ratio: ,,Nieprzemijająca nowość św. Tomasza z Akwinu" (nr 44).